Pagsusuri sa Damdamin ng Tauhan

"Yan nga ho ang aking suliranin, Mama. Sabi ko'y bakit kailangan pa niyang mangibang-bansa ay hindi naman tayo kinakapos."

"Nakahihya, ngunit totoong ang ating panahon ay henerasyon na ng panggagaya, panghuhuwad, panloloko, krimen, pagsasamantala..."

"Hindi nga ho... ngunit... sa Amerika labis ang kalayaan ng mga babae at alam nating ang lalaki'y lalaki kailanamn... At isa pa'y hindi ako payag na doon pag-aralin at palakihin ang mga bata."

"Kaya, Gay, masisisi mo ba ako kung naisin kong umalis sa Pilipinas? Dito, kahit saan ka tumingin ay wala kang makikita kundi ang marungis na mukha ng pulitika."

"Sa harap ng mga kasalukuyang pangyayari, hindi ko maubos-isipin kung paano muling dadakila ang Pilipinas."

"Hindi ko na masikmura ang mga kabuluka't katiwaliang aking nakikita, nadarama, nababasa. Sayang at hindi ako naging nobelista o mandudula, kung nagkatao'y baka isang Noli na rin o isang Kahapon, Ngayon at Bukas ang masusulat ko."

"Tuwing mangingibang-bansa ka'y nagiging hungkag at tuyot ang buhay naming mag-iina. Kailangan nating sabaybayan ang mga bata sa kanilang paglaki."

"Kahit saan n'yo ibig. Tutal e day off ko ngayon. Magkakasama tayo sa buong maghapon. Siyempre sisimba muna tayo, mag-aalmusal at pagkatapos e maliligo sa Balara... Mamayang hapon o sa gabi, e sine.

"Hindi ko naman inaasahang maging Rizal ka, o Bonifacio, o Magsaysay; ngunit isipin mong maliit mang kandila'y nakapagbibigay rin ng liwanag. anak, nangangapa na ang marami sa lumalaganap na kadiliman!"

"Totoo? O mahal ko! Diyos ko, wala na kong hihilingin pa! Nasa akin na ang lahat!"